Στη ρωγμή του χρόνου ,,,,

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Η καθιστική ζωή σκοτώνει...αλλά ...το αντίδοτο είναι η κίνηση

σας αντιγράφω από ''τα νέα''

Του καθηγητή Δημήτρη Κρεμαστινού
Είναι πράγματι εντυπωσιακό να πληροφορείται κάποιος από τα εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά, όπως π.χ. είναι το «Lancet», ότι μόλις ένας στους τρεις ανθρώπους καταφέρνει να κινείται περισσότερο από δυόμισι ώρες την εβδομάδα. Το όριο των δυόμισι ωρών κινητικότητας θεωρείται το μέτρο της φυσιολογικής κινητικότητας για κάθε άνθρωπο.
Πρόσφατα στο πιο έγκυρο και σοβαρό καρδιολογικό περιοδικό παγκοσμίως, το «Circulation», δημοσιεύθηκε μια μελέτη βάσει της οποίας όλοι οι φλεγμονώδεις δείκτες είναι αυξημένοι σε εκείνους που κάνουν καθιστική ζωή, γεγονός που μεταφράζεται σε τάση εκδήλωσης σοβαρών καρδιαγγειοπαθειών.

Oι φλεγμονώδεις δείκτες και ιδιαίτερα η C αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP) αυξάνονται όταν η αθηρωματική πλάκα φλεγμαίνει, οπότε αρχίζει η αποσταθεροποίησή της και τελικά η ρήξη της (σπάσιμο). Αξίζει να τονισθεί ότι η άσκηση, ακόμη και αν αρχίσει κατά τη μέση ηλικία, μετά τα 50 χρόνια, προστατεύει την καρδιά, υποστηρίζουν όλες οι τελευταίες μελέτες.
Στο πλαίσιο της φυσιολογικής κινητικότητας εντάσσονται όχι μόνον η συστηματική γυμναστική και η άθληση, αλλά ακόμη και ασχολίες όπως οι δουλειές στον κήπο. Aντίθετα, η ακινησία ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, από τον οποίο εκπορεύονται όλα τα δεινά που αφορούν τις καρδιαγγειοπάθειες.
Σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύεται στο «Lancet», πεντέμισι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο χάνονται κάθε χρόνο από την καθιστική ζωή. Αριθμός εκπληκτικός, που ισοφαρίζει τους θανάτους που αποδίδονται στο κάπνισμα, στα εμφράγματα και στα εγκεφαλικά επεισόδια κάθε χρόνο. Ο αριθμός αυτός είναι ιδιαίτερα ανησυχητικός, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας διαπίστωνε έως τώρα ότι περίπου δυόμισι εκατομμύρια ήταν εκείνοι που χάνονταν ετησίως λόγω της καθιστικής ζωής.
Ωστόσο τι πραγματικά συμβαίνει σε κάποιον όταν έχει καθιστική ζωή; Η τεράστια συμβολή της άσκησης στη μακροβιότητα έχει σχέση με τη βιολογική της δράση.

Με την άσκηση κινητοποιείται όλο το μυϊκό σύστημα του σώματος, με αποτέλεσμα να απελευθερώνονται ουσίες που αντιστρατεύονται τους θρομβογόνους μηχανισμούς, δηλαδή τους μηχανισμούς που προδιαθέτουν σε θρομβώσεις σε όλο το καρδιαγγειακό σύστημα (καρδιά, αρτηρίες, φλέβες).

Παράλληλα, το ενδοθήλιο, δηλαδή ο χιτώνας που καλύπτει εσωτερικά το τοίχωμα των αρτηριών, παράγει χημικές ουσίες που – πέραν της αντιθρομβολυτικής δράσης – έχουν και ιδιότητες αντιφλεγμονώδεις, οι οποίες στην πράξη αποτρέπουν τη φλεγμονή και την αύξηση του μεγέθους των αθηρωματικών πλακών που υπάρχουν στα τοιχώματα των αρτηριών και είναι η αφετηρία για τα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, άλλωστε, είναι μεγάλο λάθος η συνταξιοδότηση μετά το έμφραγμα του μυοκαρδίου και η πλήρης αποχή από κάθε σωματική δραστηριότητα. Η πιο απλή μορφή κινητοποίησης είναι το βάδισμα. Ο ασθενής μετά το έμφραγμα θα πρέπει να βαδίζει τουλάχιστον δύο-τρεις ώρες καθημερινά. Ενας απλός τρόπος για να μην παραμελεί την υποχρέωσή του αυτή είναι το παρκάρισμα του αυτοκινήτου σε απόσταση τουλάχιστον ενάμισι χιλιομέτρου από τον τόπο προορισμού του. Ετσι, υποχρεωτικά κάθε μέρα θα περπατά.
Η άσκηση γενικά δεν αποτελεί μόνο μορφή πρόληψης διαφόρων παθήσεων, ακόμη και ορισμένων μορφών καρκίνου (μαστού, εντέρου), αλλά και στοιχείο θεραπείας – ακόμα και σε αρρώστους με καρδιακή ανεπάρκεια.
Τέλος, όσον αφορά τη φυσιολογική κινητοποίηση του κάθε ανθρώπου, ρόλο παίζει και η ηλικία του. Σε ηλικίες κάτω των 5 ετών συνιστάται το βάδισμα. Σε ηλικίες μεταξύ 5 και 18 ετών συνιστάται έντονη φυσική δραστηριότητα και άσκηση των μυών, ενώ σε ενηλίκους, συμπεριλαμβανομένης της τρίτης ηλικίας, συνιστάται τουλάχιστον δυόμισι ώρες βάδισμα την εβδομάδα.