γνώρισα μιά Βαρώνη ... έφηβη

Κι ενώ οι προπονήσεις χαλαρώνουν ....

γνώρισα μιά Βαρώνη ... έφηβη

και σας αντιγράφω

''  Η Βαρόνη του συκοπάστελου

Εκείνη Βλάχικης καταγωγής από το Νεραιδοχώρι των Τρικάλων Θεσσαλίας... εκείνος ευγενικής καταγωγής, γόνος γαρ ενός sir (λόγω του πατέρα του). Κάποια στιγμή απο­φάσισαν να ζήσουν εκείνοι και τα παιδιά τους στην Ελλά­δα. Ο αρχικός προορισμός ήταν η Κρήτη αλλά όταν έ­φτασαν στην Ελλάδα, Οκτώβριο του '79, λόγω κακοκαι­ρίας είχαν σταματήσει (απαγορευτεί) τα δρομολόγια πλοί­ων. Έτσι ο δρόμος τούς έφερε στη Βόρεια Εύβοια, όπου σκέφτηκαν να περάσουν μερικές μέρες. Στο χωριό Τα­ξιάρχης στο Δήμο Ωρεών τούς άρεσε το κλίμα γενικώς και με υπόδειξη και των ντόπιων αγόρασαν ένα κτήμα. Το χωριό κατοικείται από Έλληνες πρόσφυγες του '22 που έ­φεραν μαζί τους τη γνώση της καλλιέργειας της συκιάς α­πό τη Σμύρνη (Μπούρσαλι). Η καλλιέργεια της συκιάς ήταν η κατ' εξοχήν απασχό­ληση των κατοίκων του Ταξιάρχη. Υπάρχει μάλιστα ένας καταξιωμένος συνεταιρισμός που προωθεί τα σύκα στην ελληνική και ξένη αγορά. Το κτήμα της Μάρως και του Νόρμαν, έκτασης περίπου σαράντα στρεμμάτων με συ­κιές, ήταν κάτι που έδενε στο μυαλό τους τη ζωή στη φύ­ση με την αγροτική ενασχόληση. Η Βιολογική γεωργία ήταν ένα φυσικό επόμενο Βήμα για αυτούς. Ο λόγος στη Μάρω: «Από την άλλη η καλλιέργεια με αυτό τον τρόπο ήταν προσφορά για τα δέντρα της συκιάς που θεωρούνται α­πό τα "εύκολα" οπωροφόρα Έτσι όλα αυτά τα πράγματα μαζί έκαναν πιο εύκολη την απόφασή μας να Εγκαταστα­θούμε στον Ταξιάρχη. Πέρυσι το φθινόπωρο η κόρη μου Κατερίνα (έχει άλλα δύο παιδιά, την Άννa και τον Αλέξη) μετά από μια επίσκε­ψή της στη Μυτιλήνη δοκίμασε ένα είδος συκομαίδας-εί­ναι τοπικό προϊόν. Εκεί της ήρθε η ιδέα να πειραματιστού­με με τα σύκα στα οποία προσθέσαμε καρύδια Βουτηγμέ­να σε σοκολάτα ή και χωρίς. Και τελικά με το συκοπάστε­λο σαν ένα σνακ». Η ιδέα για το συκοπάστελο πάντως είναι πολύ παλιά. «Αναφέρεται στη Βίβλο στο Σαμουήλ Α, στίχος ΙΒ -"πήττας σύκου"». Η συγκομιδή των σύκων στο κτήμα ξεκινά στις αρ­χές Αυγούστου και τελειώνει στο τέλος του Σεπτεμβρίου, ο­πότε και αρχίζει η μεταποίηση και συσκευασία: «Η αντίδρα­ση του καταναλωτικού κοινού είναι θετική, γιατί θα προχω­ρήσουμε και σε άλλες παραλλαγές προϊόντων από σύκα. Η πρώτη ύλη του συκοπάστελου είναι πιστοποιημένη». Πάμε καλά, λέει η Μάρω, που σκέφτεται να δημιουργήσει μια μι­κρή Βιολογική μονάδα οικοτεχνίας, η οποία θα πιστοποιείται και θα δώσει δουλειά σε μερικές γυναίκες του χωριού. Έχει κι άλλες ιδέες, αλλά «πάνω απ' όλα ο άνθρωπος πρέπει να έχει ποιότητα ζωής. Χωρίς αυτή...».''          Θά 'λεγα έφηβη για μένα  ''Η Βαρόνη του συκοπάστελου  ''  , μυαλό ζωηρό ,πνεύμα απτό ενσαρκωμένο , κι όσο γιά τα αισθήματα ... πλούσια , extra large ανάλογα της ζωής της και της ζωντάνιας της !!! Αξιοσημείωτες συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους !!! Κυρία Μάρω  νάσται πάντα καλά !              κι όπως μας αναφέρει ο Μορφωτικός σύλλογος Πολυλόφου ...... Ιστορικά στοιχεία για το σύκο                Το σύκο είναι εδώ και τουλάχιστον 3000 χρόνια βασικό συστατικό της ανθρώπινης διατροφής. Για τους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσογείου, το σύκο αποτελούσε είδος πρώτης ανάγκης. Το άφηναν συνήθως να ξεραθεί στον ήλιο ή σε κάποιο φούρνο και θεωρείτο σε τέτοιο βαθμό αναπόσπαστο μέρος του τοπικού διαιτολογίου, ώστε ενίοτε αντικαθιστούσε ακόμη και το ψωμί. Συκιές υπήρχαν ακόμα και στους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας.  Στην Αρχαία Ελλάδα, αποδιδόταν τέτοια σημασία στον καρπό της συκιάς-όχι μόνο για την διατροφή αλλά και το εμπόριο-ώστε υπήρχαν αυστηρές διατάξεις που ρύθμιζαν την καλλιέργεια του. Για παράδειγμα, αυτόν τον οποίο συνελλάμβαναν να επιχειρεί να εξάγει σύκα παρανόμως, τον κατήγγειλαν στις αρχές οι συκοφάντες. Στους Δειπνοσοφιστές , ο Αθηναίος παραθέτει γύρω στις 20 ποικιλίες αυτού του φρούτου. Στις μέρες μας, αριθμεί πάνω από 600 τοπικές ποικιλίες εκ των οποίων όμως οι περισσότερες δεν έχουν ιδιαίτερη εμπορική αξία. Ο μόνος τρόπος δε για να τις γευτεί κανείς είναι να έχει ένα δέντρο στην αυλή του. Επίσης, οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα σύκα και ως τροφή στους χοίρους και στις χήνες-ιδίως τις τελευταίες. Από τις χήνες που τάιζαν με σύκα γινόταν το φουαγκρά, ένας εκλεκτός μεζές τον οποίο γεύονταν από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι Ρωμαίοι το έμαθαν από τους Έλληνες και κάπως έτσι διαδόθηκαν η συνταγή και οι τεχνικές παρασκευής του στη Γαλατία. Ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου. Οσο θρεπτικό άλλο τόσο συμβολικό είναι το σύκο. Γεμάτο με όλους αυτούς τους μικροσκοπικούς σπόρους, κατέληξε να συμβολίζει την γονιμότητα και την ευημερία, την ενότητα και την γνώση. Ο παχύρευστος λευκός οπός του χύνεται σιγά-σιγά αποκτώντας σεξουαλικές προεκτάσεις με αναφορά τόσο στο ανδρικό σπέρμα όσο και στο μητρικό γάλα. Κάτω από μια συκιά, άλλωστε, ήταν που βύζαινε η λύκαινα το Ρώμο και το Ρωμύλο και από ένα παρόμοιο δέντρο κρεμάστηκε ο Ιούδας αφού πρόδωσε τον Ιησού. Η ομορφιά ενός αφράτου και ώριμου σύκου, έτοιμου να πέσει από το κλαρί του δέντρου, είναι σήμα κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού. Για κάποιον βόρειο, τα σύκα είναι άλλο ένα εξωτικό φρούτο, κάτι το παράξενο και ακριβό, κάτι που αγοράζει με το κομμάτι και το γεύεται σαν μια σπάνια λιχουδιά. Για όλους εμάς όμως, το σύκο είναι μέρος της κληρονομιά μας. για την αντιγραφή  Βάιος

Τρίλεπτα στο Ολυμπιακό χωριό ...

Μετά το τελευταίο τριαντάρι της Κυριακής , τρίλεπτα στο Ολυμπιακό χωριό  περιελάμβανε το αποψινό πρόγραμμα διαλειμματικής προπόνησης ,συνολικά εννέα τον αριθμό  με ενάμιση λεπτό διάλλειμα (τζόκινγκ) ενδιάμεσα
  ξεκίνησα στις επτά και δέκα λεπτά διανύοντας συνολικά έντεκα χιλιόμετρα με δροσιά για την εποχή κι ελαφρό αεράκι κι ολοκλήρωσα σε πενηνταπέντε λεπτά, συνολικά ,με το ζέσταμα στην αρχή και την αποθεραπεία στο τέλος

2ος Ημιμαραθώνιος Χίου

με επιτυχία την Κυριακή ;έτρεξα στον  2ος Ημιμαραθώνιο Χίου στο πανέμορφο νησί ,επέστρεψα μετά από εικοσιέξι χρόνια με συγκίνηση .  Στον μεγάλο αγώνα  των 21,1 Κ  νικητής αναδείχθηκε ο Κυριάκος Συμιριώτης με 1:10:13. με τους Χμαϊντούχ Χμαϊντούχ από το Μαρόκο να ακολουθεί δεύτερος με 1:13:05 και τον Χριστόφορο Μερούση να έρχεται τρίτος με 1:14:59.
Η θερμοκρασία  γύρω στους 23 βαθμούς , ο αέρας γύρω στα έξι μποφώρ  με μικρο ποσοστό  η υγρασία στην ατμόσφαιρα , όσο γιά μένα έμεινα ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα του αγώνα και πλέον έχω αρχίσει να σκέφτομαι την στρατηγική που θα ακολουθήσω στο μαραθώνιο στο Βουκουρέστι ...

όσο για τ'αποτελέσματα στη Χίο η  δωδέκατη θέση της γενικής κατάταξης μούδωσε ικανοποίηση ....

αποτελέσματα....  

http://www.runnermagazine.gr/html/ent/471/ent.165471.asp

και φυσικά θα μοιραστώ  μαζί σας ένα εξαιρετικό άρθρο ,αναφορά στο παρόν από τον

 Γιώργου Γραμματικάκη

με εκφράζει απόλυτα και σας το αντιγράφω από τον παρακάτω σύνδεσμο

http://tamplo.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+Grafes+(grafes)



Η επανάσταση των σιωπηλών, του Γιώργου Γραμματικάκη

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.[Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων]

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.
Η επανάσταση των σιωπηλών δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία αυτό οδηγεί στη βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στη βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση», σχολίασε ο μέγιστος των θεωρητικών της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξή της».
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θέμελιά της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Εχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού μεταφράζεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στη σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας· που εξαιρεί ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.
Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους νοιάζονται αληθινά για τα δεινά του περιβάλλοντος. Δεν είναι οι οικολόγοι: Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, και αναζητούν διαρκώς άλλοθι στον εαυτό τους και την «ανάπτυξη». Στην επανάσταση των σιωπηλών, θα συμμετέχουν οι άλλοι: Οσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με τη δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να καταγγέλουν: την ασίγαστη μανία καταστροφής σε παραλίες και δάση, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, τη θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατευθεί. Εκείνος -που σήμερα σιωπά με απόγνωση- και οι επίγονοί του. Το περιβάλλον είναι ανάγκη να παραμείνει όσο γίνεται υπερήφανο και ανέγγιχτο, επειδή μόνον έτσι ανθεί πράγματι η ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματά της.
Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του. Αυτοί οι σημαιοφόροι -χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών είναι η εγρήγορση και η συνείδησή της.
Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στη σιωπή δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας· αποδέκτες σε επίπλαστες ανάγκες και όμηροι μιας ανεξέλεγκτης προόδου. Κι ενώ τα στοιχεία και οι εξαγγελίες των πολιτικών μιλούν για τη διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος, εκείνοι αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο -με την έννοια του βίου, της ζωής- διαρκώς μειώνεται.
Αυτός άλλωστε -εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, μήτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η Ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.
Όσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως και ο έρωτας δεν είναι ως επί το πλείστον σιωπή, μήπως μέσα στη σιωπή δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της Ιστορίας», έγραψε ένας σπουδαίος επαναστάτης, που δολοφονήθηκε μάλιστα από τους πρώην συντρόφους του στην εξορία. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωσή της.

grafida.net